Wrzesień

            Uderzała falami czarnej bezgwiezdnej masy o szyby, smagała zewnętrzne ściany domu i wyła. Gdy ucichła wpuściłem ją do środka. Wpełzła przez uchylone okna ciągnąc za sobą chłód i wilgoć, które wspiąwszy się po ścianach wypełniły cały pokój. Rozsiadła się naprzeciw mnie w skórzanym fotelu.

            - Czemu nie śpisz? – spytała.

            - Bo przyszłaś.

            - To każ mi spieprzać.

            - Nie. Ja tak nie robię.

            - I tak bym nie posłuchała. Dałbyś papierosa.

            - Nie palę, wiesz przecież. Ty też nie.

            - I co?

            - Co, co?

            - Ile to już dni?

            - Tydzień.

            - No… Ładnie.

            - Po co pytasz skoro wiesz?

            - Długo tak pociągniesz jeszcze?

            - Wystarczająco.

            - Nie siądziesz? Albo nie rozwalisz się w końcu samochodem o jakieś drzewo?

            - Może. Nawet jeśli to co cię to obchodzi? Z resztą, przestań.

            - Po co prosisz? I tak cię nie posłucham. A obchodzi mnie sporo.

            - Jakoś nie wierzę.

            - Nie musisz wierzyć.

            Wstała i podeszła do szafki. Mokrymi paluchami podniosła chudy tomik i zaczęła go bezmyślnie kartkować.

            - „Ogród w Milanówku, przelot gawronów”… Smutne książki czytasz.

            - Zostaw to.

            - To pewnie przez to.

            - Nie.

            - To przez co?

            - Przez ciebie.

            Podniosła wzrok sponad książki.

            - A co ja ci zrobiłam?

            - Wystarczy, że przychodzisz.

            - Myślałam, że mnie lubisz.

            - Lubię.

            - To czemu…

            - Nie wiem.

            - Wiesz. Nie chcę żebyś zrobił sobie krzywdę.

            - Nie mam na to wpływu. A jak cię nie ma to mam spokój.

            Za oknem samolot z hukiem przesunął się po niebie.

            - Boisz się mnie?

            Milczałem.

            - Tak czy nie?

            - Boję się ciemności.

            - Kiedyś musisz przestać.

            - Samo przejdzie.

            - Albo się zabijesz.

            - Nie mam zamiaru.

            - Na to też nie masz wpływu.

            Odłożyła książkę.

            - Jest wrzesień.

            - No i?

            - Będzie tylko ciemniej.

            - Dam sobie radę.

          Czułem jej wzrok na sobie. Potem podeszła do parapetu i wsparła się o okienną ramę.

            - Wrócę jutro.

            Nie odpowiedziałem.

            - Ale wiesz, że to nie moja wina?

            - Wiem.

            Odeszła. Gdy przyszedł świt, zasnąłem.